Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Drodzy Bracia i Siostry, chrześcijanie!

Ludzie w naszej epoce już nie szukają dowodów na istnienie lub nieistnienie Boga. Szukają prawdziwej i wytrwałej miłości. Ewangelia jest skutecznie i prawdziwie głoszona jedynie wtedy, gdy uczniowie Jezusa, którzy ją obwieszczają, mają siłę nie tylko kochać, ale i być kochanymi. Mają siłę do wzajemnej miłości. Trzeba większej odwagi do tego, by być kochanym, niż do tego, by kochać. Gdy ja kocham, to jeszcze mam wolność do wycofania się, zamknięcia się, zwątpienia, ucieczki albo po prostu udawania. Ale gdy pozwalam innym mnie kochać, to decyduję się na to, by inni mną emocjonalnie i duchowo zawładnęli.

Krótki fragment Modlitwy Arcykapłańskiej Jezusa jest brzemienny w swojej treści. Traktuje o Bożej Chwale i o Nowym Przykazaniu Miłości. Dziełem Boga jest nade wszystko dzieło Zbawienia. Dlatego Jezus Chrystus – Bóg i człowiek – Zbawiciel najpełniej objawia chwałę Boga. Jezus przyszedł na ziemię, żeby ludzie pełniej poznali, kim jest Bóg i olśnieni Jego chwałą zechcieli Mu zaufać i pokochać Go. W ten sposób i oni stają się chwałą Boga, a przyjmując od Zbawiciela życie wieczne, zyskują udział w Jego chwale.

Może wydawać się paradoksalne, że zbliża się męka, a Jezus mówi uczniom o chwale. A jednak męka i śmierć Jezusa są Jego chwałą i drogą zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. W krzyżu Chrystusa objawia się chwała Boża, ponieważ prowadzi on do zbawienia człowieka.

Ci, którzy przyjmują dar zbawienia otrzymują udział w chwale Jezusa, a także udział w obiegu miłości, który zespala Trójcę Świętą. Jezus mając na myśli swoje rychłe odejście od uczniów zostawia im najcenniejsze dziedzictwo, nowe przykazanie.

Nowość tego przykazania polega na tym, że uczniowie mają się wzajemnie kochać „jak Jezus” ich umiłował. A Jezus mówi o miłości agape, doskonałej, bezinteresownej miłości, która pragnie dobra drugiej osoby ponad wszystko. Nie oczekuje od nich jednak, że z głębokości własnych serc wydobędą taką miłość, to nie jest możliwe. Ludzie nie są sami z siebie zdolni do miłości doskonałej. Jezus mając przed sobą swoich uczniów wiedział o tym doskonale i nic się pod tym względem nie zmieniło i do naszych czasów. Czy więc pozostawił im w swoich ostatnich słowach testament niewykonalny?

Przykazanie miłości bliźniego, miłowania „jak Jezus”, jest możliwe do wypełnienia tylko z Nim i Jego miłością, nie naszą. Kiedy człowiek w zetknięciu z drugim człowiekiem czuje, że brakuje mu cierpliwości, akceptacji, woli porozumienia, chęci wyświadczenia dobra tej osobie, to bardzo ryzykownym rozwiązaniem jest zmuszanie się do tego wszystkiego. To natomiast, co można i z chrześcijańskich pobudek należy uczynić, to postarać się być przekaźnikiem Bożej miłości do tej osoby, chociaż po ludzku nie potrafię jej kochać, wiem jednak, że Bóg, który mnie kocha mimo moich grzechów, kocha również tę osobę. Mogę więc podzielić się tym, co sam od Boga doświadczam, mogę miłować Jego miłością. Dzieląc się nią, jeszcze więcej zyskujemy, a postronni patrząc na to, zobaczą w niej znak rozpoznawczy uczniów Jezusa. Czy nie zlekceważyliśmy tego najważniejszego wyróżnika chrześcijan? Czy jeszcze można nas rozpoznać po wzajemnej miłości?

A ostateczny rozrachunek? Ten w wieczności? Odpowiedź wydaje się naturalna: jeśli ktoś nie stara się żyć w zgodzie z przykazaniem nowym teraz, na ziemi, czy będzie potrafił przyjąć od Boga dar nieba nowego i ziemi nowej? Warto, nie oglądając się na nic, Ewangelię Jezusa uczynić i osobistym, i społecznym kodeksem życia. Warto - na dziś i na całą wieczność. Dla chrześcijanina jest to bezwzględna powinność.

Wasz Ks. Proboszcz
Ks. kan. dr hab. Krzysztof Graczyk