Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Drodzy Bracia i Siostry, chrześcijanie!

Dzisiaj Ewangelista Marek kieruje nasz wzrok na dwa niesamowite cuda: wskrzeszenie i uzdrowienie. Te dwa działania są właściwe tylko dla Boga. Jezus objawia swoją Boską moc, a wokół Niego tłoczą się ludzie. Są Nim zafascynowani, lecz w większości nie dostrzegają istoty tego, na co patrzą. Jest dla nich cudotwórcą, nauczycielem, ciekawym fenomenem, a także obiektem kpin i zdumienia. Patrzą przez pryzmat własnej ograniczoności i własnej interpretacji obserwowanych zjawisk. W tej scenie są jednak również bohaterowie pozytywni, którzy patrzą z wiarą na to wszystko czego stali się świadkami.

Jednakże  z całego tłumu, nieznana zgromadzonym kobieta okazuje się jedyną, która pada przed Jezusem na kolana. To ona dostąpiła łaski uzdrowienia i nie ma wątpliwości, komu ją zawdzięcza. Pan Jezus zwraca jednak uwagę na jej wiarę, dzięki której to uzdrowienie się dokonało. Kobieta, cierpiąca od dwunastu lat na krwotok, była w sytuacji beznadziejnej. Wyczerpała możliwości leczenia się, bo wydała już wszystkie pieniądze, a lekarze okazali się bezsilni. To jednak jeszcze nie cała bieda jej położenia. To schorzenie, na które cierpiała, wykluczało ją ze społeczności, bo według prawa była „nieczysta”. Musiała przebywać w izolacji, nie mogła uczestniczyć w kulcie, a każdy kto by się jej dotknął, również „zaciągał nieczystość rytualną”. Możemy się domyślać, że po dwunastu latach chorowania mogła być na granicy śmierci fizycznej i załamania psychicznego. W takiej sytuacji rodzi się w niej wiara, która nie cofa się przed działaniem desperackim: weszła w tłum otaczający Jezusa i dotknęła się ukradkiem Jego płaszcza. To była szaleńcza odwaga stawiająca wszystko na jedną kartę, bo ona nie miała prawa się tam pojawić, narażając ludzi na nieczystość. Jej wiara znajduje uznanie samego Pana Jezusa.

Kolejny bohater pozytywny to przełożony synagogi – Jair. On również jest w tragicznej sytuacji, ponieważ zanim zdołał doprowadzić Jezusa do swojej umierającej córeczki, doniesiono mu, że jest już po wszystkim, dziecko umarło. Wcześniej widział Jezusa uzdrawiającego, stąd jego wcześniejsza prośba, ale wobec śmierci wszelka nadzieja straciła sens. On też, tak jak i ta kobieta, nie ma już nic do stracenia, więc zdaje się na Jezusa. Wiara Jaira pozwala zebrać u Jezusa miłości.

W tych scenach spotkania Jezusa z krwawiącą kobietą i z ojcem umierającego dziecka, poza nimi dwojgiem, uczestniczy bardzo wiele innych osób. Ewangelia wyraźnie mówi o wielkim tłumie. Spotkanie jednak nastąpiło tylko z tymi dwojgiem. Ludzie z tłumu byli świadkami nadzwyczajnych wydarzeń, ale pozostali w stosunku do nich jakby na zewnątrz.

Boskie działanie Jezusa w ich oczach było tylko atrakcyjną sztuczką. Jezus i do nas przychodzi z mocą, jednak jeśli nie ma w nas tej determinacji, że Go potrzebujemy, i wiary, że może nas wybawić z każdej, nawet beznadziejnej sytuacji, pozostanie ono bezowocne. Kluczem jest tu osobista postawa, bo czym innym jest dotknąć z wiarą, prosić z wiarą, a czym innym tylko się tłoczyć.

Znakiem tej realnej bliskości Chrystusa i wszystkich wierzących jest Komunia Święta. Przyjmując ją, upodabniamy się do żyjącego Jezusa. Nie jest to tylko podobieństwo w sposobie postępowania, ale podobieństwo w nieśmiertelności. Moc Chrystusa odsłania przed nami nową perspektywę wiary. Dzięki niej stajemy się uczestnikami wieczności Boga. Nasza przynależność do Niego to nie tylko czas ziemski, ale także wieczność, gdzie wiara wypełni się Jego obecnością.

Niedzielna Msza Święta to wezwanie Chrystusa, abyśmy dali Mu się poprowadzić jak Jair i jego rodzina. Kresem tej drogi prowadzącej przez znak krzyża, spowiedź powszechną, przeistoczenie i Komunię Świętą jest serce ożywione wiarą. Uzdrowione z grzechu i reanimowane ku nieśmiertelności. Czy zatem w naszym życiu może być coś bardziej cennego niż niedzielna Eucharystia?

Boże, dziękujemy Ci za Tę Miłość, która uzdalnia nas do wiary i nadziei. Twoje uobecnienie w Jezusie Chrystusie daje nam nadzieję spotkania się z Tobą po zakończeniu naszej ziemskiej wędrówki.

Wasz Ks. Proboszcz
Ks. kan. dr hab. Krzysztof Graczyk