Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Rozważanie na Święto Ofiarowania Pańskiego 02.02

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Oto słowo Pańskie

Siostry i Bracia!

2 lutego Kościół obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. W ten sposób pragnie przeżyć na nowo wszystko to, co działo się w świątyni jerozolimskiej, kiedy Maryja wraz z Józefem ofiarowali Jezusa Bogu Ojcu. Kościół wspomina również to, kiedy Symeon ogłosił, że nowo narodzony Syn Boży jest Światłem świata i Zbawieniem narodów. Święto Ofiarowania Pańskiego jest też nazywane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Od 1997 r., z woli św. Jana Pawła II, w tym dniu obchodzony jest też Światowy Dzień Życia Konsekrowanego.

Prawo i tradycja żydowska nakazywały ofiarowanie Bogu wszystkiego, co pierworodne. Podtrzymywało to niejako w narodzie pamięć o byciu wybranym przez Boga i wybawieniu z niewoli egipskiej.

Ofiarowanie jest więc znakiem wdzięczności Bogu. Zatem ofiarowanie Ojcu jego własnego Syna nabiera szczególnego znaczenia. Maryja razem ze swoim Małżonkiem -  Józefem, w imieniu całej ludzkości oddają to, co ma ona najcenniejszego, Wcielonego Syna Bożego Temu, który jako pierwszy ofiarował Go człowiekowi. Wszystko otrzymaliśmy z Jego ręki, wszystko możemy mu ofiarować.

W świątyni jerozolimskiej Zbawiciela rozpoznają starzec Symeon i prorokini Anna. Mężczyzna i kobieta. Zdolność rozpoznawania Boga nie jest uwarunkowana płcią, wykształceniem, statusem społecznym. Kryterium stanowi zażyła więź i chęć bliskości ze Stwórcą. Oddanie swego życia Bogu ponad wszystko inne.

Dzisiejsze święto jest swoistym apelem o wartość, jaka kryje się w czekaniu na coś lub na kogoś i rozpoznawaniu w tym kogoś lub czegoś wyjątkowego. Pytamy więc samych siebie: na co (na kogo) czekam w moim życiu? Od odpowiedzi na to pytanie, zależy jakość mojego życia, jego dynamika, jego smak. Jeżeli odpowiem, że nie czekam już na nic i na nikogo, życie staje się nieznośnie nudne. Odtąd nic mnie już nie interesuje i nic nie cieszy. Każdy dzień staje wtedy identyczny. Nie cieszą mnie ludzie i nie cieszą zdarzenia. Nuda odbiera czy wręcz uśmierca radość z czekania na coś lub na kogoś.
Panie, ucz nas gorliwości w miłości, cierpliwości, w czekaniu i szacunku do piękna, które jest wokół mnie!

x. PS