Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Czernikowie Oficjalna strona Parafii w Czernikowie

Rozważanie na II Niedzielę Zwykłą 16.01

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrało wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: «Nie mają wina».
Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?»
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».
Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.
Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi.
Potem powiedział do nich: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Ci więc zanieśli.
Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory».
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

Oto słowo Pańskie

Drodzy Bracia i Siostry, chrześcijanie!

Dzisiejsza Ewangelia mówi o pierwszym cudzie Jezusa podczas wesela w Kanie Galilejskiej. Jednak nie zastanawia Cię, kim dokładnie była młoda para, że otrzymali taki dar? Wiemy tylko, że było to wesele przyjaciół Jezusa i Maryi. Syn Człowieczy czyniąc to, chciał szczęścia ludzi, gości, aby po prostu dobrze się bawili. Według tradycji biblijnej wino jest symbolem radości i bogactwa, darów pochodzących od Boga (por. Ps 104, 15; Prz 9, 5). Możemy zobaczyć w winie symbol również tego, co nadaje smak naszemu życiu. Czasem jednak bywa, że życie jakby traci smak, problemy Nas przygniatają, nie potrafimy cieszyć się życiem. Kto nam może pomóc? 

Przez Ducha Świętego, który jest tak ważny w Naszym codziennym życiu, my – ludzie, którzy mamy z relację z Bogiem, stajemy się jego przyjaciółmi. I nawet nie wiesz jak bardzo On też w Naszych życiach chce Naszego szczęśliwa, jak bardzo jest wrażliwy na Nasze prośby, potrzeby, modlitwy. Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej niż to, o co my prosimy czy rozumiemy (Ef 3,20). Lecz właśnie [nauczamy], jak zostało napisane: Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują (1 Kor 2, 9). Cuda nie muszą być spektakularne, ale objawiają się w codziennym życiu. Czasem mówi się, że „przypadek” to drugie imię Ducha Świętego. Czynienie cudów jest jednym z charyzmatów i wszyscy przyjmujący chrzest w Duchu Świętym może go otrzymać, o czym mówi II Czytanie (1 Kor 12, 4-13).

Cuda to moc przy głoszeniu Ewangelii. Aby mieć pełną moc, trzeba zostawić wszystko i iść do przodu. We wszystkim najważniejsza jest relacja z Bogiem – to ona jest fundamentem. Żeby wydać owoc, trzeba się zakorzenić. Cuda są także odzwierciedleniem Królestwa Bożego, pokazują majestat i chwałę najwyższego (1 Kor 4,20). Cuda to również najmocniejsza droga  dotarcia do niewierzących - służą w budowaniu Kościoła (J 2, 11). „[…] Pozwól nam, Twym sługom, odważnie głosić Twoje słowo. Wyciągnij rękę, aby w imię Twojego świętego Sługi, Jezusa, dokonywały się uzdrowienia, znaki i cuda. Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym przebywali. Napełnił ich Duch Świętym, a oni odważnie głosili słowo Boże.”. To nie ludzie czynią cuda, tylko Bóg uzdalnia ich do tego i używa ich, aby Swoją mocą czynić cuda. Nie są na chwałę ludzi, lecz Boga. Za czynieniem cudów nie może stać chciwość. 

Widząc to wszystko zaczynałem wierzyć, to niemożliwe by było bez Boga: pamiętasz, tamtego dnia miałem nie żyć, a tu się życie zaczęło od nowa. Tyle lat czekałem na ten moment, ja wiedziałem, że na nowo się urodzę. Twoje dzieła są ogromne mój Boże, Stwórco, jesteś Cudotwórcą. Co za cud, umarłem, a żyje – niemożliwe. Upadłem, a stanąłem na szczycie i choć nie mam skrzydeł lecę wyżej, bo to życie jest na chwilę, więc zrobiłem z doczesności trampolinę do wieczności. Zapomnij, co mówi Ci ten świat, w którym ludzi dają dziesiątki powodów, by umrzeć, ja chciałbym Ci dać jeden powód, by żyć – On. Teraz pozwól mi żyć, pozwól mi iść, tam gdzie czeka na mnie krzyż. Tyle dni rozpalałeś we mnie ten ogień. Wielbię Cię w tej mojej prostocie i proszę pokornie, byś wybaczył nam zbrodnie. Proszę pozwól mi trwać. Cierpi Twój świat, na brak Ciebie, Adonai.

Jakub Buler
Przewodniczący LSO